Ek is maar ‘n studeerkamer mens. Ek hou daarvan om ‘n spasie te he wat eksklusief vir werk is. Dan voel ek meer produktief, meer ge-“centre” en sommer meer in beheer. Maar die kamer is die een wat my die meeste straf. Ek voel die minste aangetrokke tot die vertrek. Toe besef ek, maar ek sien nie die vertrek nie. My lessenaar staan teenaan die muur, so as ek opkyk, kyk ek in die muur voor my vas. So skuif ek toe nou sommer vanaand my studeerkamer. Ek herorganiseer dit, sodat ek nie meer met my rug na die vertrek sit, besig met my eie ou dingetjies nie. Nie maar net meer besig om my werk klaar te kry totdat ek 'n beroep kry nie. (Nie dat dit doelbewus my ingesteldheid was nie - maar omdat ek nou eers daarvan bewus geword het). En 3 maande in, kom ek agter dat iets verander het, dat ek verander het. Daar is frustrasies, daar is probleme, meningsverskille... Maar daar is ook iets anders: Liefde. Die gemeente het die afgelope 40 dae 'n reeks gedoen oor liefde. Hoe lyk liefde, hoe lyk liefde nie. Hoe leef ek liefde, hoe leef ek liefde nie.
Daar is 'n gevoel van opgewondenheid in die lig. En mens sien hoe die eredienste en ander groep-byeenkomste mense toerus, om buite hulleself te leef. Om weg te beweeg van self gerigtheid. Om die nood in hierdie wêreld raak te sien, en die menslikheid in iemand raak te sien by wie jy so graag verby stap. Alles goed wat my vreeslik opgewonde maak! Ons raak inklusief, en ek is trots om deel te wees van wat in die gemeente aan die gebeur is. Nee, ek is opgewonde oor wat besig is om deur hierdie gemeente te gebeur.
So vind ek myself nie meer aan die kantlyn, rug na die "vertrek", besig met my eie dinge nie. Dit wat eens agter my rug afgespeel het, het ek nie raakgesien nie. Maar nou sit ek met my rug na die hoek, om alles in te neem, om getuie te wees tot wat hier gebeur, want:
"Dit bedek alles, glo alles, hoop alles verdra alles..."
