Gisteraand toe ek die voorlaaste preek vir my Gemeentejaar lewer vir ‘n gehoor van 10 mense, laat ‘n dame in die gemeente my met die volgende gedagte: “Ek het ‘n jaar terug Warmbad toe getrek, en die plek se sand het nou eers in my skoene begin inkom!” So ‘n mooi gesegde, en toepaslik op dit wat vroeër die dag gebeur het.
Ek moes die oggenddiens vroeër die oggend ook lei. Dit was baie fyn beplan, want Universiteitsoord se koor was deel van die liturgie, en mooi musiek het bygedra tot die besondersheid van wat waarskynlik my laaste preek voor ‘n (semi) vol gemeente sou wees vir my Gemeentejaar. Tussen die aanvangslied, en die afkondigings vra die hoofouderling om ‘n spreekbeurt te kry. Die Jeugouderling kom toe ook aan die woord, en oorhandig aan my ‘n reuse geskenk pakkie, met wit lint toegedraai. Maar die woorde was soveel kosbaarder as die geskenk. Dit was uit die mond van iemand wat nie net my Jeug ouderling was nie, maar my vriend. My gedagtes dwaal:
Die een saam wie ek elke oggend muurbal gespeel het. Die muurbal was ‘n noodsaaklike bysaak, want die besprekings na die tyd rondom ‘n koeldrank was die bron van baie vertroosting, raad en inspirasie. Hier is daar voor die muurbalbaan gefilosofeer, bespreek, bemoedig en is daar dikwels ‘n skouer aangebied. Hy en sy vrou se braai area het die hoogste sekuriteits klaring in die land. Veilige plek om af te pak en te gesels. Hierdie gesin, het ook my surrogaat gesin geword. Maar dit was nie net hulle nie. Hulle is ‘n analogie vir almal in die gemeente. Daar is so baie mense wat ‘n plekkie vir my gemaak het. Talle sondag middag etes, die aandra van tuisgebakte beskuit, en die uitnodiging vir ‘n bier op die berg.
En ek besef hoekom daar skielik ‘n volstruiseier in my keel sit. Ek is lief vir hierdie mense. Maar is dit moontlik om so vinnig lief te word vir ‘n hele gemeente vol mense? So sing ons ‘n ekstra lied, sodat ek die volstruiseier kan afwurg. Later die dag gee my mentor predikant vir my die woorde wat lank gelede aan hom toevertrou is: “Jy kan nie ‘n gemeente bedien, as jy nie lief is vir hulle nie!” As dit ‘n aanduiding is van hoe goed mens ‘n gemeente bedien, het ek my goed van my taak gekwyt, want vir hierdie mense is ek lief.
Die laaste bietjie bittersoet besef waartoe ek kom, is dat my hart seer is. Seer omdat ek moet weggaan, omdat ek hier wil bly. Seer omdat ek vir hierdie mense lief geword het. En seer omdat die onwaarskynlike ding gebeur het: Ek het nie my skoene styf genoeg vasgemaak nie. Daar het soveel van hierdie bosveldsand ingekom, dat my voete te swaar geraak het om weg te sluip...
No comments:
Post a Comment